مقایسه دوز جذبی بتای ایزوتوپ های ۲۰۳hg، ۱۶۶ho و ۱۷۷lu در کرتکس و مدولای کلیه سه پارچه و کلیه یکپارچه به روش مونت کارلو

زمینه: مقدار زیادی از رادیوداروهای تجویز شده برای درمان و تشخیص بیماری از طریق کلیه دفع می شود، بنابراین دوز ناخواسته تابش در کلیه ایجاد می شود. پس محاسبه دقیق مقدار داروی تجویز شده اهمیت دارد. در جزوه 5-mird کلیه به صورت بیضی گون در نظر گرفته شده که رادیودارو به صورت یکنواخت در حجم آن توزیع شده و کسر جذب گاما محاسبه و در جداولی ثبت شده و کسر جذب بتا واحد در نظر گرفته شده است. در صورتی که کلیه ساختار داخلی دارد و رادیودارو به صورت یکنواخت در آن توزیع نشده و کسر جذب بتا واحد نیست. مواد و روش ها: در این تحقیق یکبار کلیه به صورت یکپارچه و بار دیگر متشکل از سه ناحیه لگنچه، مدولا و کرتکس در نظر گرفته شده و فرض شده رادیودارو به صورت یکنواخت در مدولا توزیع شده است. و به وسیله کد mcnpx دوز جذبی بتا در کلیه یکپارچه، کرتکس و مدولا محاسبه و با هم مقایسه شده است. یافته ها: با توجه به کشف جدید ویروس و نیز محدودیت تعداد مطالعات، تمامی موارد مثبت گزارش شده مورد بررسی قرار گرفته و راهکار کلی و عملی ارائه شده توسط سازمان بهداشت جهانی ارائه گردید. نتیجه گیری: برای رسیدن به دوز تجویزی دقیق تر باید ساختمان داخلی کلیه در شبیه سازی در نظر گرفته شود. پیشنهاد می شود نتایج شبیه سازی کلیه سه پارچه با نتایج کلیه یکپارچه جایگزین شود تا از مسمومیت کلیه پیشگیری شود.